“En dan heb ik
natuur en kunst en poëzie, en als dat niet genoeg is,
wat is dán genoeg?”
- Vincent van Gogh
Al jaren komen er gedichten “door me heen”. Er begint een zin in mijn hoofd en als ik deze niet noteer, vervliegt het weer. Schrijf ik het op? Dan verschijnt er zin voor zin een gedicht. Vaak gaan de gedichten over het leven en de liefde; je kunt ze zien als steuntjes in de rug, om je te herinneren aan de kracht die je bezit als mens.
Gedichten
Je mag er oh zo zijn
Ja, je mag er zijn
Als het universum zou kunnen spreken, zegt zij:
“Jouw geboorte was geen fout van mij,
uit een akte van liefde tussen je ouders ontstond jij
Jij bent hier met een reden,
dat is al wel gebleken
uit alles wat je hebt gevoeld, gedeeld en geleerd.
Uit alle keren dat je pijn voelde en je hebt bezeerd
stapte je sterker tevoorschijn, kwamen inzichten voort uit je worstelingen en pijn.
Je doel op aarde is eenvoudigweg te leven,
liefde te ontvangen en te geven,
alles opnieuw beleven —
van je eerste kus tot je laatste traan,
iedere dag met verbazing opstaan,
dat je hier weer, of nog, bent
En alle gevoelens die je ervaart, ik beloof je, dat went
omarm je innerlijke demonen en wens
liefde voor jezelf of steun van je medemens
Durf te leunen, rusten en vertrouwen op mijn timing
Als iets wat langer duurt is dat geen vorm van kastijding
maar wellicht een aanwijzing waar je pad heen mag leiden
Ik kan je niet beloven dat het makkelijk wordt of is
maar ik gun je de rust van je bestaansrecht, dat alles goed is zoals het is
Dat je doodeenvoudig voelt dat je hier hoort,
dat je daarmee niet mijn coherentie verstoort
Sterker nog: ik zou niet compleet zijn zonder jou
ieder mens neemt zijn of haar eigen plek in, er is niemand van wie ik niet hou.
In mijn perfecte raster van ogenschijnlijke willekeur
is mijn uitnodiging om jezelf en elkaar op te beuren
Ruimte in te nemen, te accepteren wie je was en waar jullie vandaan komen,
te vertrouwen op mijn onverklaarbare adem die leeft in alle bomen, bloemen laat bloeien,
die verankerd is in je botten, kinderen doet groeien,
en iedere dag opnieuw mijn kracht door je heen te laten stromen.
Ik ben er altijd voor je en help je navigeren.
Ik reik je in mensen en momenten aan wat je nog wilt leren
en ik beloof je, als je me fluisterend of huilend aanroept: ik hou jou en je innerlijke kinderen stevig vast.
Ik streel je door je haren en blaas wat levenskracht in je hart,
iedere keer opnieuw, tot je werkelijk voelt
wat ik met jouw komst heb bedoeld
Het beste vind je door niet te zoeken
Na wanhoop
vult diepe stilte haar plek
Na doodsangst
klopt leven aan de deur
Na verdriet
is hoop de nieuwste ridder
Na verwijt
is vergeving een pasgeboren baby
Na ongeloof
breekt er een moment aan van een nieuw gezaaid zaadje
Na vernieling
is werkelijk alleen opbouw nog een mogelijkheid
Na leven
komt sterven
En laat nou juist dat midden het belangrijkst zijn
Dat wat is
Ik ben de fakkeldrager van liefde.
Vraag me niet waarom, maar we zijn allemaal gevraagd.
We zijn allemaal gevraagd te leven vanuit liefde en slechts enkelen beantwoordden de oproep.
Nog kleiner is de groep van mensen die daadwerkelijk zo leeft.
En ook dat geeft niet.
Het leven harmoniseert, balanceert, geeft en neemt daar waar nodig is.
Het stroomt, het blokkeert, en als er mensen zijn die takken uit de rivier halen, zullen ze ontdekken dat de rivier dat altijd zelf al doet.
Er is geen reden om te forceren.
Er is alleen dat wat is.
Whenever a heart breaks
Let your heart break
So the walls can crumble down
And make room for your rebuilding
Let the pieces fall
And instead of regretting It all
listen to the squeaking sounds
of a stretch that marks your growth
Opening your life for someone
goes hand in hand
with the chance of getting hurt
And this pain means you’ve put yourself out there
Courageously said yes to love
And to the risk
And choose to trust instead
It’s like a growing pain
Just like cutting of the branches of a tree
Brings forth more health
Letting go to grow even wider next spring
The falling apart of your heart
Represents your ability to love
To make room in your heart
And let somebody in
So when it hurts,
the pain hits and your walls crumble down
Embrace it. Feel it all.
You’ve loved
And learned
And showed yourself.
And that, my love, shows strength.
So maybe we should find a new name for heartbreak
and call it heartspace instead
La petite mort
Ik stierf in jouw armen vannacht
ze noemen het niet voor niets la petite mort:
overgave aan de kleine dood
het niet weten, het luchtledige
Ik geef me over aan jouw aanraking
met jouw hand op mijn hart en je tong diep in mij
staat niet alleen mijn vagina in vuur en vlam
mijn bekken dansen ritmisch op jouw maat,
mijn adem ontsnapt steeds luider aan mijn lippen,
weten lichaamsdelen steeds weer de jouwe te raken
een brandend verlangen
zonder na te denken, open ik me voor je
niet langer kunnen wachten tot je me vult
en ik meen: ik werd het vuur, jij werd de vlam
en we smolten samen
Liefhebben
Laat me je liefhebben
Zoals je bent en gaat zijn
Laat me je liefhebben
Zoals je was en wilt zijn
Ze is licht
Ze heeft haar voeten in de klei,
maar ze vliegt.
Ze heeft bloed uit verre landen en van voorouders een sterk gestel,
maar ze is hier.
Ze heeft uitdagingen gekend en stond op elke keer als ze weer eens viel,
maar ze heeft lief.
Ze overwon en daagde zichzelf uit en ging naar binnen.
In kleermakerszit besloot ze zichzelf te laten dragen.
Niet meer te klagen, maar te zien wat er wel is.
Want dat is veel.
Ze is meer dan genoeg om van te houden.
Ze is stralend blauwe nachten en duizend fonkelende zonnen,
ze is het probleem en het antwoord in een,
ze is leeuw en deels wolf, of is ze vrouw? je weet het niet,
ze is water, ze is vuur, ze is wild, ze is puur,
ze is hemel, ze is aarde, het leven en de dood,
ze is hier
Ze is hier en ze vliegt.
Ze is hier en ze heeft lief.
Ze is hier en
het verhaal wordt nog geschreven.
Kijk even naar haar om als je haar ziet gaan, groet haar zoals ze dat met liefde doet naar de kleinen en de dieren, ruik haar heerlijk exotische geur, en vier;
ze leeft en ze is hier.
Het grootste cadeau is haar te mogen kennen en beminnen en vasthouden en loslaten en liefhebben en aanschouwen als de prachtige kracht die ze is - en soms zelf pardoes vergeet.
Help haar te herinneren als het nodig is.
Ze leeft en ze is hier.
Hoe zou de wereld het anders willen hebben dan dit?
Thuis
Thuis
Waar de tijd stilstaat
En er ruimte is voor mij
Om me uit te rekken, te strekken, te reiken naar het licht
Te bukken, te zuchten, te zakken in het donker
Te voelen, ten volle.
Te leven, te geven.
Thuis.
Waar de muren me omarmen als een warme jas op een koude dag, je armen om me heen, mijn blik gericht op de sterren, en ik voel: het komt goed.
Blond verfde ik mijn haren
Blond verfde ik mijn haren
Donkerder werd het met de jaren
Rimpels verschenen zachtjes in mijn gezicht, zoals de regels in dit gedicht
Dit zouden de beste jaren van mijn leven moeten zijn
Mijn twintiger, geen verplichtingen, alles open
Mogelijkheden alom, wereld aan de voeten, toekomstbeelden kopen
De illusie van de kroeg in, lachen, weinig pijn
Lang leve de lol, weinig rekening hoeven houden met een ander
Want je bent nog jong, wacht maar als alles straks verandert
Als de man, het huis, het kind, de rust bekruipt
Als de zin in het leven langzaam bedruipt
De jaren steeds sneller voorbij zullen vliegen
Je je kind of jezelf steeds vaker in slaap zal wiegen
Dan verzucht je, vaker wel dan niet:
De beste tijd van mijn leven lag altijd in het verschiet
Dacht ik altijd dat volgend jaar, met een andere kleur haar…
dit of dat bereikt, zinnen niet meer beginnen met “ja, maar...”
In de handen van de toekomst
In die verwachtingsvolle dagen van jouw komst
Wou ik maar dat mensen tegen me zeiden:
“Dít jaar is hetgeen dat het meest verblijdt.”
Had ik maar genoten, ten volle, iedere dag
Stilgestaan bij iedere traan, elke lach
Elk jaar opnieuw gezegend met een nieuwe
Het glas halfvol, in plaats van de focus op luwte
Want telkens als ik uitkijk naar een volgend moment
Is dat een seconde waarin je niet aanwezig bent
En zo vlogen de beste jaren van mijn leven voorbij
Ik wou maar dat ik had kunnen zeggen: ik was erbij
Daar waar ik geboren ben
Ik ben daar geboren
Waar de maan en de sterren elkaar vonden
Waar het water en het gras samen zuchtten
Onder invloed van de cadans van de wind
Waar het heelal altijd danste, waar samenzijn een samen zijn was
Waar alles wat ik deed beïnvloedde wie ik ben
Zonder bij te dragen aan pijn, mijn stem werd niet beïnvloed door de ander
Daar waar ik mezelf was, het licht, het leven
Dat ieder in zich heeft, meedraagt om gevonden te worden
Bewonderd te worden, uit het donker gehaald te worden
Ik ben geboren daar waar de zon schijnt
Waar het donker plaats maakt voor wolken waarachter we altijd de hemel kunnen zien
Ik ben geboren daar waar we geloven in liefde en leven, de natuur alles geven
Delen, spelen, samen meer weten dan alleen
Alleen zijn kan altijd, maar zonder spijt mag je nee zeggen tegen elkander
Want wie ben je zonder het recht om nee te zeggen kunnen
Waar alles uitgestrekt plek biedt aan meer, aan jou, aan mij
Aan een onuitputtelijke kracht in ieder, het geloof in overvloed, waar ieder een ander voedt
Waar wijsheid niet komt met de jaren en de kennis die is opgedaan
Maar die valt te tellen aan het aantal wilde haren,
hoe iemand haar verlangen volgt, hoe iemand zijn leven verstoort voor hetgeen dat hem roept
Ik ben geboren daar op de plek waar we voelen wat er broedt
Binnenin ons, op plekken die we tonen aan de buitenwereld zonder gene
Dat ben jij, dat ben ik, dat maakt je mens, maakt je alleen maar meer sterrenkind
Want jij, maakt deel uit van de sterrenstof, het universum, heelal
Jouw lichaam is gemaakt uit componenten, dat al,
en meer
Met kusjes bespikkeld door je voorvaderen, ingeweven door indianen, heksenbloed stroomt door je aderen, waardoor je dus niks hoeft te laten.
Want wij staan achter je, ademen door jou heen, zien door je ogen, laten je geloven in hetgeen dat niet te zien en te grijpen is
Maar wat soms voelbaar is, als je ligt met je lijf geplakt tegen de grond
Overgave en soms een zucht uit je mond
Voel je dat je wordt gedragen, door de wereld, het leven
Geloof, zoals een moeder haar schoot aanbiedt voor troost,
en durf je over te geven
Leef, alsof morgen alleen nog beter gaat zijn, overwin, maar overwinter ook, in de krochten van je ziel, in het donker van je huis, neem rust, durf te zuchten en te zijn
Dat is de plek waar ik geboren ben
Dit lijf, dit leven, bekleed met huid en haar
Verweven met verhalen verteld door vele vaders
'Er was eens, en ze leven nog lang en gelukkig'
Wees niet nukkig als de dingen niet altijd uitpakken zoals je wil
Juist daarin zitten de wijze lessen, ja, dat zijn er veel
En vertel aan ieder die het horen wil
Dit is de plek waar we zijn geboren met veel
Wat als alles voeding is voor iets nieuws?
Uit mijn verdriet put ik mijn vergeving
Uit mijn woede mijn kracht
Uit mijn pijn de kern van wie ik ben, liefde
Aan mijn zwijgen zul je horen dat ik doof was
Aan mijn ogen dat ik blind was
Aan mijn falen zul je zien dat ik heb geprobeerd
Aan mijn houden van, dat ik alles ben verloren
Ik zal vergeten dat ik blind was
Zwijgen over de tijden dat ik niks hoorde
Kom, en voeg je bij mij
Wees in het hier en nu
Het prachtigste van allemaal.
Als je gaat
Een gedicht over verlatingsangst
Maar wat als je gaat, mijn lief?
Wat als je gaat?
besluit om je om te draaien, weg van mij, en gaat.
Dan blijf ik hier
achter
Zonder jou
Alleen nog maar met mij. Met mezelf.
En is dat dan genoeg?
Dus zeg ik angstvallig: blijf, blijf, blijf
Nog even met je handen over mijn lijf
Nog even mij laten voelen dat ik goed ben, lief ben, mooi ben
goed genoeg ben zoals ik ben
zodat ik niet hoef te voelen, welke angst er eigenlijk over mij heerst
En vandaag kom ik erachter
Dat het grootste cadeau
niet is wat ik nodig dacht te hebben, maar wat ik kreeg.
Dat je ging.
Dat je me achterliet,
met mezelf.
Want daar ontdekte ik: ik ben alleen nog maar met mij.
En het werd stil.
Want alleen maar met mij, dat is goed genoeg.
Mooi genoeg, lief genoeg, zacht genoeg, sterk genoeg. Mij genoeg.
En elke keer als je de deur uitloopt, kus ik je en fluister ik je stilletjes na:
dankjewel dat je me weer even hielp herinneren
wat ik eigenlijk al wist.
En beloof ik je, mijn lief,
Je mag gaan. Vrij als een vogel.
Elke dag opnieuw.
En als je terugkomt is dat fijn, want ik ben mij genoeg en jij bent jij genoeg en samen zijn... we meer dan goed genoeg.
Als je blijft
Een gedicht over bindingsangst
En wat nou als je blijft, mijn lief?
Wat als je blijft?
erachter komt dat we er samen wel komen, jij en ik.
Dat je erachter komt dat er draken zijn die we te bevechten hebben,
en dat die van twee kanten soms makkelijker te verslaan zijn.
En dat ik je spiegel soms nodig heb om te zien hoe mooi ik ben. Dat je mijn blik soms nodig hebt om te voelen hoe sterk je bent. Dat dat soms kan voelen als nodig hebben, maar niet nodig is, omdat het eng is, maar ook mooi is, dat één al goed genoeg is maar twee soms aan- en vervult.
Dat elk dal wordt gevolgd door een top en we kunnen klimmen, op onze fietsen, en daar weer op durven te stappen als we zijn gevallen. Pleisters pakken op onze bebloede knieën en er een kus op geven, mwuah! En het hoeft niet over te zijn.
Die pijnen, van vroeger, van nu, die mogen er zijn. Jij en ik bieden elkaar de ruimte om ze te doorleven, te doorvoelen, zodat we ze kunnen herbeleven en niet hoeven verder te leven. Laten we het verhaal herschrijven, de bladzijde omslaan en een nieuwe schrijven. Er was eens… en waar wil je heen?
Samen staan we. Naast en achter elkaar.
Elke stap, een vooruit, of in stilstand, beide goed.
Ik ben er, jij bent er, we zijn er.
We doen het. Liefhebben.
Al is dat meer lief dan hebben.
Erachter komen dat relatie gelijkstaat aan ruimte én aan relativeren, aan nabijheid én aan naakt zijn, aan durven én aan doen.
En ik kan je niets beloven lief, niet tot de dood ons scheidt, maar waar ik wel naar streef: zolang de liefde ons verbindt. Zolang we elkaar nog kunnen vinden, is de strijd nog niet verloren. Zolang we beide nog de moeite doen, staan wij in de arena. Zolang we beide investeren, is dit de moeite waard.
En dat, mijn lief, is de moeite waard. Die reis, het avontuur, het groeien - samen.
En als ik of jij was weggegaan, was dit niet ons verhaal.
Staan, lief.
Staan, lief, ga maar staan.
We zien je
en we vieren je.
Staan, lief, ga maar staan.
Je doet wat wij niet konden.
We horen je, van onderen.
Dat wat wij niet durfden, daar ga jij nu voor staan.
En als er dan nog mensen zijn
die je niet kunnen horen,
staan, lief, ga maar staan.
Laat het maar bij hen.
En kijk naast je, achter je, naar de linie die je hebt opgesteld. Van mensen die het vuur kunnen spuwen, die de liefde uit hun harten laten stromen naar de rest, die angst aankijken en strijden voor de liefde.
Van mensen net als jij, die gaan staan waar anderen dat nog niet konden.
Staan, lief, ga maar staan.
Toen de tijd nog niet rijp was, stond je al. In je eentje. Alleen was het misschien, een beetje.
Maar je deed het.
Staan, lief... Je staat.
En hoe.
Als een vrouw. Krachtig, prachtig, fier. Neus in de wind, voeten in de modder, hart vooruit, rug recht.
De liefde, ze wint.
Overwint.
Zelfs angsten.
En jij, jij draagt haar.
Jij siert haar. Jij viert haar.
Jij gaat daar. Naar de liefde en weer terug, door de shit en weer terug.
Want jij staat, lief.
Blijven zitten is geen optie.
Staan en gaan. Dat is de enige manier waarop er stappen zijn gezet, paden werden gebaand met machetes in de jungle, nieuwe routes getrokken en bewandeld, steden gestart en nieuwe tribes geboren,
de nieuwe wereld herboren.
Dus lief...
Dankjewel dat je dit doet.
En als het even lastig is, weet dan dat we achter je staan.
Zichtbaar en onzichtbaar.
Je voelt ons in je hart.
Staan, lief.
Blijf maar staan.
Levenshaast
Levenshaast
De drang om alles te willen proeven, voelen, likken,
Van vallen naar meteen opstaan en doorgaan en kijken wat er te vieren valt
Van de dagen door dansen tot ik uitgeput in bed lig en
geen
momentje
rust
En steeds meer kom ik erachter
dat wat het leven eigenlijk van mij vraagt
is
het leven te leven.
In rust. In aanwezigheid.
In soms een stapje terug. Een onsje minder. Minder ver en snel. Maar langzamer.
Hier zijn.
Want als je telkens haastig bent, op weg naar daar, naar waar,
wanneer ben je dan hier?
Dus zeg ik:
dat we hier mogen zijn.
En dat dat genoeg mag zijn.
Ook als dat niet is waar we wilden of hoopten te zijn.
Het is hier. Het is nu.
We leven.
Hoe een groot wonder,
is dat?
Ga staan voor waar je in gelooft
Ga staan voor waar je in gelooft.
Vecht niet tegen het oude,
maar bouw aan een wereld waar je van kan houden.
Bespaar je kostbare energie en stop met schoppen tegen schenen van degenen die je niet willen horen.
Vind je vuur, waar je woest van wordt, wat je hart verwarmt, wat je anders wil.
En ga dat doen. Concessieloos.
Zet stap voor stap voor stap, en als je het niet meer ziet zitten, ga dan even liggen.
Roep de hulp in van troepen die naast je staan
- naast je s t á á n - en zie dat er velen zijn die met je zijn.
Die gaan voor samen, voor mogelijkheden, voor creatie, voor liefde.
Doe dat wat je eng vindt - waarvan je ziel zindert als je eraan denkt, waarvan je hart roept dat het nodig is, waarvan je hoofd denkt “maar hoe?”.
Ga maar staan. Al is het trillend en bevend.
Zet datgene in de wereld waar je vurig in gelooft; het doen en ontdekken dat je nog leeft, dát is helend.
Ook al geloof je nog niet evenredig in jezelf…
De wereld heeft je nodig.